Van het kastje naar de muur
Vorig jaar heeft advocaat Richard Korver tijdens onze regiobijeenkomsten verteld over diverse gemeenten die ondanks de inwerkingtreding van de Wgs (dat is de wet waarin staat dat gemeentes schuldhulpverlening moeten bieden aan hun burgers) ondernemers de deur wijzen. Die ondernemers moeten hun onderneming eerst maar eens staken als zij geholpen willen worden voor hun financiële problemen, vinden deze gemeenten. Korver, met zijn expertise als (insolventie-)advocaat heeft vorig jaar goed uitgelegd waarom weigering om te helpen, bij een standaard uitsluiting van bepaalde groepen, niet toegestaan is waarbij de korte versie is dat de wet zegt dat ze moeten helpen. Zo simpel kan het zijn soms…) Maar waar Korver de juridische kant hiervan heeft laten zien, wil ik eens belichten waarom die weigering nou zo erg is.
Iedere dag ontvangen wij namelijk telefoontjes van ondernemers die van het kastje naar de muur worden gestuurd. Waarbij ik trouwens moet opmerken dat soms niet eens wordt verteld welke kastjes of muren er zijn, zolang je nog over je KvK-nummer beschikt. Maar wat moet je dan als ondernemer en je prima in je inkomen kunt voorzien) maar in de problemen bent gekomen door bijvoorbeeld de bekende vechtscheiding? Je gewoon uitschrijven en een bijstandsuitkering aanvragen? En wat als je dan vijf kinderen hebt en een koopwoning? En wat als je nou 56 jaar bent en in een sector werkt zoals de bouw waar ze nauwelijks mensen in loondienst aannemen, maar wel nog werk hebben voor je als zzp-er? Deze mensen worden geacht om zich in een uitkeringspositie te plaatsen, waarbij zij vaak zelf al weten dat dit de problemen alleen maar zal verergeren. Daarnaast weten ze vaak ook dat het resultaat voor hun schuldeisers belabberd zal zijn. En dit is nu juist de groep burgers die niet weg wil lopen voor de problemen, maar ze op wil lossen en de schulden juist wil afbetalen.
Gelukkig zijn er ook een heleboel gemeenten die wel weten hoe het moet en zich realiseren dat het helpen van zo’n ondernemer in zwaar weer juist alleen maar schade beperkend werkt, zowel in geld als psychisch. En vaak zijn dit ook gemeenten die preventie van financiële problemen hoog in het vaandel dragen.
Afgelopen week had ik bijvoorbeeld contact met een gemeente waar we al jaren mee samenwerken. Er zijn korte lijnen wat er voor zorgt dat niet alleen de schuldenproblematiek wordt aangepakt maar ook de andere (bijvoorbeeld psychosociale) problematiek. In dit specifieke geval konden we samen een (last minute) woningontruiming voorkomen door snel te schakelen en informatie uit te wisselen. Diezelfde ontruiming voorkomen was helemaal niet mogelijk geweest als de eis -stoppen met ondernemen- op tafel had gelegen. Nu konden we aan de rechter aantonen dat het gezin doormiddel van een krediet bij diezelfde gemeente uit de problemen zou kunnen komen. Daarnaast moeten we ons afvragen of deze ondernemer zich wel had láten helpen als hij niet door had mogen gaan met zijn bedrijf. Dan had niet alleen dit gezin op straat gestaan, maar waren ook de schuldeisers (en uiteindelijk natuurlijk ook de gemeente zelf!) de dupe geworden.
Aarzel dus zeker niet om de gemeenten te wijzen op de voordelen van schuldhulpverlening voor ondernemers. En op die wet…
Manon Luitjens
